Πήρα μερικές απαντήσεις- υποδείξεις, για τα δυο προηγούμενα πονήματά μου. Το πρώτο ήταν: «και ξανά προς τη λόξα τραβά», και το χθεσινό: «η Ελλάδα ούτε ανασταίνεται ούτε θυμάται». Διαβάζοντας χθεσινά φύλλα εντόπισα ένα κείμενο στη Liberal.gr και τολμώ να αναδημοσιεύσω μερικά αποσπάσματα του που τα βρίσκω εύστοχα και δίνουν και σε δικούς προβληματισμούς προεκτάσεις. Ο Δ. Καμπουράκης είναι πολύ ακριβής στις διαπιστώσεις του. Ορίστε μερικές: «Δεν αντέχω πια τα κλισέ και τα κοινότοπα. Ειδικά αυτά που εκτοξεύονται επετειακά. Για παράδειγμα, «όσο εμείς οι Έλληνες είμαστε ενωμένοι κάνουμε θαύματα». Ή το άλλο: «η διχόνοια είναι το εθνικό μας χτικιό». Αυτά ντε που ακούμε κάθε 28η Οκτωβρίου και κάθε 25η Μαρτίου (και όχι μόνο). Δεν τα αντέχω, όχι γιατί λένε ψέματα αλλά διότι τα εκστομίζουμε με την ίδια ευκολία που παραγγέλνουμε κάθε πρωί έναν φρέντο εσπρέσο μέτριο...»
Ξέρετε πόσα βιβλία έχουν γραφτεί για την «ελληνική διχόνοια»; Για τους «ελληνικούς εμφυλίους»; Εκατοντάδες. Ε και; Η εθνική και κοινωνική μας ζωή συνεχίζει να είναι ένας καθημερινός εμφύλιος. Με όλους εμάς στρατιώτες του, ενίοτε και αρχιλοχίες του… Είμαστε ανεκδιήγητοι. Κι όσο περνούν οι δεκαετίες και οι αιώνες, το πράγμα χειροτερεύει… Στους Βαλκανικούς τριπλασιαστήκαμε, για να έρθει μετά ο διχασμός και να προετοιμάσει τη Μικρασιατική Καταστροφή. Στην Αλβανία πραγματοποιήσαμε ένα θαύμα αλλά, λίγο αργότερα, στα βουνά της Αντίστασης, ο Άρης κυνηγούσε τον Ζέρβα και ο Ζέρβας τον Άρη…Τον καιρό των Μνημονίων στα τσακ βρεθήκαμε να τρέξει μαζικά αίμα στους δρόμους. Εσχάτως το εξελίξαμε το πράγμα. Ενώ παλιότερα κρατούσαμε τουλάχιστον τους εμφυλίους μας στον κόσμο των ζωντανών, τώρα τους μεταφέραμε και στον κόσμο των νεκρών. Σκοτωνόμαστε για τον κακόμοιρο Άγνωστο Στρατιώτη (εμείς τον καταντήσαμε, από περήφανο, κακόμοιρο), πλακωνόμαστε πάνω από το φέρετρο του Σαββόπουλου… Συγγνώμη για την απαισιοδοξία μου αλλά προσωπικά πιστεύω ότι ποτέ δεν θα αντιστραφεί αυτή η προαιώνια κατάστασή μας. Θα χειροτερεύουμε και θα πηγαίνουμε. Και μάλιστα συρρικνωμένοι πληθυσμιακά. Καθότι παλιότερα κάναμε παιδιά και δίναμε ανθρώπινο υλικό στα εσωτερικά μας στρατόπεδα. Τώρα δεν γεννάμε κιόλας. Το 2070, λέει, θα είμαστε μόλις 9,5 εκατομμύρια, με την πολυπληθέστερη ηλικιακή ομάδα να είναι οι γυναίκες πάνω από 90 χρονών. Άντε, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, να τιμήσεις τις παραδόσεις σου και να κάνεις έναν εμφύλιο της προκοπής…»
- Πικρές και πολύ οδυνηρές διαπιστώσεις του δημοσιογράφου. Και τι πονάει πιο πολύ; Έχει δίκαιο σε όλα αλλά αυτό δεν απασχολεί κανέναν στα σοβαρά…
