Παρότι φαίνεται δευτερεύον ζήτημα, το χρώμα ενός αυτοκινήτου συνδέεται, έστω και έμμεσα, με σημαντικά αυξημένες πιθανότητες να καταγραφεί τροχαία παράβαση.
Για τους περισσότερους από εμάς, το κόκκινο είναι το χρώμα που για δεκαετίες έχει ταυτιστεί σχεδόν συνειρμικά στην συλλογική συνείδηση με τη σπορ οδήγηση, αφού θεωρείται το χρώμα της ταχύτητας, της έντασης και της επιθετικής εμφάνισης.
Η σύνδεση αυτή δεν είναι τυχαία αλλά έχει ιστορική βάση στις απαρχές της Formula 1, όπου κάθε χώρα είχε το δικό της αγωνιστικό χρώμα, με τη Γερμανία να επιλέγει το ασημί, τη Μεγάλη Βρετανία το σκούρο πράσινο και την Ιταλία το κόκκινο. Το τελευταίο, μάλιστα, καθιερώθηκε ως το εθνικό χρώμα της ιταλικής αυτοκίνησης και ταυτίστηκε άμεσα με τα αγωνιστικά μοντέλα της Ferrari ενισχύοντας τον μύθο του ως σύμβολο ταχύτητας επιδόσεων και οδηγικής έντασης.
Ωστόσο, σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά, το χρώμα που συγκεντρώνει τα περισσότερα πρόστιμα δεν είναι το κόκκινο άλλα το λευκό, αφού πρόκειται για την πιο διαδομένη επιλογή απόχρωσης για τα περισσότερα αυτοκίνητα.
Το λευκό χρώμα είναι, άλλωστε, φθηνότερο στην παραγωγή, συχνά προσφέρεται χωρίς επιπλέον χρέωση από τις αυτοκινητοβιομηχανίες και συνεπώς κατασκευάζεται σε μεγαλύτερους αριθμούς. Για αρκετά χρόνια ήταν και ιδιαίτερα δημοφιλές, ενώ πλέον κυκλοφορεί σε πολλές αποχρώσεις, από το καθαρό γαλακτερό λευκό μέχρι πιο μεταλλικές ή περλέ εκδοχές.
Η εξήγηση για το φαινόμενο αυτό βασίζεται στην αρχή της αναλογικής κατανομής, αφού ορισμένα χρώματα οχημάτων κυκλοφορούν σε τόσο μεγάλη ποσότητα στο δρόμο, ώστε αναπόφευκτα εμφανίζονται συχνότερα και στα επίσημα αρχεία παραβάσεων. Με απλά λόγια, όσο πιο διαδεδομένο είναι ένα χρώμα, τόσο αυξάνεται στατιστικά η πιθανότητα να συνδεθεί με τροχαία πρόστιμα ,όχι επειδή «φταίει» το χρώμα, αλλά επειδή τα οχήματα αυτού του χρώματος είναι αριθμητικά περισσότερα.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι το ίδιο μοτίβο παρατηρείται και στις κλοπές οχημάτων. Τα λευκά αυτοκίνητα πέφτουν θύματα κλοπών συχνότερα όχι επειδή είναι πιο ελκυστικά, αλλά εξαιτίας του μεγαλύτερου αριθμού τους στους δρόμους.
Επιπλέον, θεωρούνται πιο εύκολο να αλλοιωθούν ή να «καμουφλαριστούν», γεγονός που τα καθιστά πιο πρακτική επιλογή για τους επιτήδειους που ασχολούνται με τέτοιου είδους παράνομες δραστηριότητες.
Σημειώνεται, ωστόσο, πως όσον αφορά τους αστυνομικούς ελέγχους, οι προτιμήσεις των αρχών τείνουν να διαφέρουν ανάλογα με τη χώρα ή την περιοχή. Στην Ισπανία, για παράδειγμα, τα κίτρινα αυτοκίνητα φαίνεται να μπαίνουν πιο εύκολα στο στόχαστρο της Τροχαίας, αφού πρόκειται για ένα χρώμα που έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και συχνά συνδέθηκε με πιο θορυβώδη, «πειραγμένα» οχήματα, οδηγούμενα κυρίως από νεότερους ή πιο επιθετικούς οδηγούς.
Στην δεύτερη θέση βρέθηκε κόκκινο, που παραδοσιακά τραβά την προσοχή λόγω της έντονης παρουσίας του στον δρόμο και του συσχετισμού του με την ταχύτητα και τις σπορ επιδόσεις, ενώ μόλις τρίτο στη σχετική λίστα βρίσκεται το μαύρο, το οποίο καταγράφεται και με σημαντικά χαμηλότερη συχνότητα σε συγκριτικούς ελέγχους.
