Τελικά, ποιο ήταν το προφανές και τι το πολιτικά «ανήθικο» σε σχέση με το τελευταίο επεισόδιο διορισμού ενός στελέχους του ΔΗΣΥ, της κυρίας Μαρίας Χριστοφίδου, στη θέση της επιτρόπου Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων; Το πρώτο αφορά το γεγονός ότι ο σημερινός Πρόεδρος δεν έχει κανέναν φραγμό στην πολιτική του πρακτική προκειμένου να συνεχίσει το επικοινωνιακό του παιχνίδι με άξονα τη δημιουργία νέων προϋποθέσεων για να κρατηθεί στην εξουσία και μετά το 2028. Είναι επίσης προφανές ότι όλο το εύρος της δράσης αυτού του Προέδρου, είτε αφορά εσωτερικά ζητήματα είτε αφορά τους χειρισμούς του πέραν του εσωτερικού μετώπου, είναι συνδεμένο με αυτή την εμμονή, δηλαδή της επανεκλογής η οποία έχει βαθιά ενσωματωθεί στο είναι του και, επομένως, στην κάθε πολιτική του κίνηση, αλλά και η έλευση του χρόνου τού δημιουργεί ανισορροπία στη διαχείριση της Προεδρίας του. Αυτό το καθεστώς ή έστω ο ισχυρισμός για αυτό το καθεστώς εκ των πραγμάτων καθιστά τον σημερινό Πρόεδρο ευάλωτο σε σειρά παλινωδιών σε σχέση με όλα τα θέματα που διαχειρίζεται. Όλα το σύστημα δράσης του, η εικόνα που εκπέμπει προς τα έξω, η αντιμετώπιση των συνεργατών του εντός, η οποία πλειστάκις δεν είναι η ενδεδειγμένη, όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, η υπερβολική αναφορά σε ζητήματα τα οποία ο ίδιος ξέρει πολύ καλά πως είναι απλώς φραστικοί ακροβατισμοί -ενδεικτική η επίκληση και μόνο μιας εκ των τελευταίων δηλώσεών του ότι βρισκόμαστε ενώπιον σοβαρών εξελίξεων στο Κυπριακό, πλειοδοτώντας στη δήθεν σθεναρή του στάση, την ίδια στιγμή κατά τη οποία επί του εδάφους τα πράγματα είναι σε χειρότερο σημείο από την εποχή του αδιεξόδου- χαρακτηρίζουν ένα μαθητευόμενο και πλήρως αποτυχημένο μάγο. Ο οποίος επιμένει μαζί με μια ομάδα επιμελητών της εικόνας του, είτε αυτοί ονομάζονται διά της σύγχρονης ορολογίας τρολ είτε επώνυμα πρόσωπα μεταξύ των οποίων και ορισμένοι εκ των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, επιχειρούν να συνθέσουν, όπως φιλοδοξούν, τον εξωραϊσμό της προεδρικής πρακτικής. Ακόμη όμως και σε μια τέτοια συστοιχία είναι εξόφθαλμη η αγωνία Χριστοδουλίδη για το πολιτικό του μέλλον μέσα από το περιεχόμενο και το εύρος των κολακιών που εκφέρονται εν πολλοίς από ερασιτέχνες προπαγανδιστές.
Ωστόσο ο σημερινός Πρόεδρος δεν υποφέρει μόνο από επικοινωνιακή αλλά κυρίως από βαθιά πολιτική κατάρρευση. Αυτή η επιδείνωση της απογοήτευσης του πληθυσμού δεν μπορεί να ανασχεθεί με κινήσεις ενσωμάτωσης στελεχών από τον χώρο της αντιπολίτευσης η οποία (ενσωμάτωση) πραγματοποιείται με ανορθόδοξες μεθόδους και, κυρίως, με δέλεαρ το προσωπικό κέρδος.
Ιδιομορφία σχέσεων
Βεβαίως, σε αυτό το σκηνικό της πολιτικής σκηνής που συνεχώς επιδιώκει να αποτυπώσει ο σημερινός Πρόεδρος δεν θα ήταν εύκολη διαδικασία αν δεν υπήρξε αυτή η ιδιόμορφη και πρωτογενής σχέση ανάμεσα στον ίδιο και στο μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης.
Ο τελευταίος διορισμός στελέχους του ΔΗΣΥ σε πόστο πολιτειακού αξιωματούχου αλλά και η προσπάθεια της κυρίας Μαρίας Χριστοφίδου να αποποιηθεί της εξόφθαλμης πολιτικής της ασυνέπειας είναι αποτέλεσμα της αμφίθυμης σχέσης του κόμματος με τον Αρχηγό του κράτους. Η οποία βεβαίως σχέση δεν έχει να κάνει με όρους αβρότητας ή και πολιτικής ευγένειας. Είναι μια σχέση υποβόσκουσα με στοιχεία επιδείνωσης και η οποία συνεχίζει να καταγράφει εξελίξεις εδώ και τριάντα μήνες παρουσίας Χριστοδουλίδη στο Προεδρικό. Από τη μια, ο Πρόεδρος έχει ανάγκη τη δεξιά βάση για να στηρίζει τη διακυβέρνησή του. Από την άλλη, το ίδιο το κόμμα βρίσκεται σε αμηχανία: πώς μπορεί να διαφοροποιηθεί από έναν ηγέτη που υπήρξε βασικό στέλεχός του αλλά ταυτόχρονα απορροφά στελέχη του και διεκδικεί την πολιτική ηγεμονία του χώρου;
«Προεδρικό στρατόπεδο»
Η τακτική του Χριστοδουλίδη είναι σαφής και ποσώς είναι σύνθετη: επιδιώκει να διατηρεί ανοικτούς διαύλους με στελέχη του ΔΗΣΥ, να τα ενσωματώνει στην κυβέρνησή του και να καλλιεργεί την εικόνα ενός «προεδρικού στρατοπέδου» που υπερβαίνει τα κόμματα αλλά που σαφώς αγνοεί εκείνους που τον έχουν στηρίξει. Αυτό όμως έχει διπλή επίδραση. Από τη μια, θεωρεί ότι μόνο με αυτό το άνοιγμα θα ενδυναμώσει το δικό του στάτους σε μια μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ που τον στήριξαν στη δεύτερη Κυριακή το 2023. Από την άλλη, αποδυναμώνει τη θεσμική συνοχή του ΔΗΣΥ, δημιουργώντας στο εσωτερικό του κόμματος ένα κλίμα αμφιβολίας και υπονόμευσης της ηγεσίας της Αννίτας Δημητρίου.
Ο φάκελος που δεν άνοιξε
Η πρόεδρος του ΔΗΣΥ βρίσκεται μπροστά σε μια δύσκολη εξίσωση. Αν επιτεθεί στον Χριστοδουλίδη κινδυνεύει να φανεί ότι πολεμά κάποιον που ουσιαστικά ανήκει στο ίδιο πολιτικό DNA με τον Συναγερμό. Αν κρατήσει χαμηλούς τόνους αφήνει χώρο στον Πρόεδρο να εμφανίζεται ως ο υποψήφιος που θα προτιμήσουν εκ νέου οι ψηφοφόροι του ΔΗΣΥ.
Τι εμποδίζει ωστόσο το κόμμα να κρατήσει μια πιο σταθερή σχέση όχι απλώς άμυνας αλλά και παραγωγικής στάσης απέναντι στη σημερινή Εκτελεστική Εξουσία; Η απουσία οποιασδήποτε έμπρακτης αυτοκριτικής για την περίοδο διακυβέρνησης Αναστασιάδη. Αν ο ΔΗΣΥ δεν ανοίξει με ειλικρίνεια τον φάκελο εκείνης της περιόδου, δεν μπορεί να πείσει ότι διαφοροποιείται ούτε από τον Χριστοδουλίδη ούτε από το ίδιό του το παρελθόν. Αυτό εξηγεί γιατί η αντιπαράθεση παραμένει συχνά σε επίπεδο προσωπικών αιχμών και όχι καθαρών πολιτικών θέσεων.
Διαφορές;
Το βασικό ερώτημα λοιπόν μένει αναπάντητο: σε τι πραγματικά διαφέρει ο ΔΗΣΥ από τον Νίκο Χριστοδουλίδη; Στον γεωστρατηγικό προσανατολισμό; Στην οικονομία; Στο Κυπριακό, στη γενικότητά του βεβαίως αφού η ανυπαρξία εξελίξεων δεν δίνει διαυγή εικόνα για τις θέσεις αμφοτέρων; Μήπως ο ΔΗΣΥ διαφοροποιείται στο κοινωνικό κράτος; Ή σε ένα εκ των κυρίαρχων ζητημάτων που έχει σχέση με την ενδυνάμωση της ακροδεξιάς, το μεταναστευτικό; Αν δεν υπάρξουν σαφείς απαντήσεις, τότε, η πολιτική αντιπαράθεση θα συνεχίσει να εκφυλίζεται σε μικροπολιτικούς καβγάδες για διορισμούς και ισορροπίες εξουσίας, μια εικόνα που κουράζει και απογοητεύει την κοινωνία. Μια εικόνα που βεβαίως και συναντούσαμε και στο παρελθόν κυρίως σε σχέση με διορισμούς πολιτειακών αξιωματούχων. Πιθανώς για διαφορετικούς λόγους και στόχους από εκείνους που σήμερα εστιάζουν οι κινήσεις Χριστοδουλίδη.
