Πριν από έναν χρόνο, ίσως και περισσότερο, είχε ανέβει στο Tik Tok βίντεο με Κύπριο μαθητή σε ρόλο δημοσιογράφου, ο οποίος σε γκάλοπ ρωτούσε τους συμμαθητές του στην αυλή του σχολείου του στη Λάρνακα, εν ώρα διαλείμματος, αν είχαν την «ευκαιρία» να σκοτώσουν κάποιον ποιος θα ήταν αυτός. Το βίντεο κατέβηκε λίγες ώρες μετά γιατί προήγαγε το μίσος και τη βία, αλλά η πίκρα που άφησε στοιχειώνει ακόμα όσους το είδαν.
Το περασμένο Σάββατο μία ομάδα νεαρών εξωσχολικών επιτέθηκαν σε μαθητή και στον πατέρα του στην αυλή σχολείου στη Λευκωσία. Ο μαθητής μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με κάταγμα στη μύτη και στο κεφάλι. Δύο μέρες μετά στο ίδιο σχολείο, και πάλι εξωσχολικοί, επιχείρησαν να επιτεθούν σε μαθητές. Το βράδυ της περασμένης Παρασκευής σε δημοτικό σχολείο της Λευκωσίας οι δασκάλες που διεξάγουν τα μαθήματα του Ανοικτού Σχολείου βρήκαν την αυλή σε κακό χάλι. Νυχτόβιοι τα έκαναν γυαλιά - καρφιά.
Τα φαινόμενα βίας είναι σχεδόν καθημερινά στην Κύπρο του σήμερα. Στις γειτονιές, στα σχολεία, στο διαδίκτυο. Η κοινωνία των νέων είναι ένα καζάνι που σιγοβράζει. Όχι τυχαία και όχι αναίτια. Όλοι ξέρουμε πού ζούμε. Σε μία χώρα χωρίς θεσμικό υπόβαθρο, χωρίς διαφάνεια, χωρίς αξιοκρατία, με μία Δικαιοσύνη που παραπαίει. Η βία είναι μια κραυγή απόγνωσης των νέων ανθρώπων έναντι σε ένα σύστημα που δεν αντέχουν. Έναντι σε μια κοινωνία χωρίς όραμα, μία κοινωνία της επιφάνειας και της διαφθοράς. Έναντι σε ένα σχολείο βαθμοθηρικό που δεν τους αφήνει περιθώρια να δημιουργήσουν, ένα σχολείο που δεν ακούει τη φωνή τους, που δεν τους επιτρέπει να καλλιεργήσουν κριτική σκέψη, που δεν τους κατανοεί, δεν τους συμπεριφέρεται ισότιμα. Είναι θυμωμένοι με την οικογένειά τους που τους πιέζει, τους αγχώνει, δεν τους αφήνει ελεύθερο χρόνο και δεν τους εμπιστεύεται.
Η βία ανάμεσα στους νέους είναι το σύμπτωμα της έλλειψης προοπτικής που δυστυχώς η Πολιτεία δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν αντιμετωπίζει. Κι όσο αυτό συμβαίνει, η φωνή των νέων γίνεται ακόμη πιο βίαιη. Όλοι γνωρίζουμε ότι το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα στην Κύπρο πάει λάθος. Μας αρκεί μόνο να ευημερούν οι αριθμοί. Τα ποσοστά των πτυχιούχων και όχι η επένδυση στην παιδεία. Η αύξηση του ΑΕΠ και όχι η αύξηση του δείκτη ικανοποίησης από τη ζωή μας. Αυτές οι αξίες δεν εκφράζουν τους νέους. Αυτό το περιβάλλον που χειροτερεύει μέρα με τη μέρα δεν τους χωρά.
Για αυτό και η βία ανάμεσα στα παιδιά μας είναι η δική μας ήττα. Αν μας ενδιαφέρει, είναι καιρός να δράσουμε. Και ο μόνος τρόπος είναι να κτίσουμε σιγά-σιγά μια κοινωνία που να τους δίνει αξίες και προοπτική.
